Het radioleven zoals het was (14)

Of de 'nieuw opgerichte' Sound Pro BV er iets mee te maken had, zullen we nooit weten, feit is dat na vier documentaireloze zondagen er op 9 januari plots wel weer een VVVR-uitzending te horen was. Een programma waar we best trots op waren, want het was de eerste aflevering 'VVVR nieuwe stijl'.

Een paar keer per maand zouden we de platgetreden paden verlaten. Eindeloos, week na week, doorgaan met het laten horen van oude zeezender fragmenten leek o­ns niet langer interessant. We zouden meer aandacht besteden aan de stijl, de formats, de muziek, de zangers, zangeressen en groepen die een o­nuitwisbare stempel hadden nagelaten in de geschiedenis van de offshore radio. Programmaleider Peter Vandam (foto) had daarvoor trouwens al veel eerder het licht op groen gezet.

NIEUWE FORMULE SLAAT AAN
De eerste documentaire waar meer dan ooit heel veel research was voor gedaan, ging over de Roaring Sixties. In de zomer van 1967, die de nadagen van de Britse zeezenders inluidden, had deze groep, eigenlijk opgebouwd rond de bekende Ivy League (foto), een culthit met 'We love the pirate stations'. In de uitzending werden unieke opnames van de groep gedraaid en werd ook verteld waarom ze voor dat nummer een andere groepsnaam hadden gekozen. De leden van The Ivy League vreesden immers een boycot van de BBC als bekend zou worden dat zij een 'pro piratenlied' hadden opgenomen. Het programma stond als een huis. De reacties achteraf waren unaniem lovend.

OUDE BEKENDEN VAN THE FORTUNES
Dat we met de nieuwe opzet een prima formule hadden gekozen, kregen we ook te horen van Terry King, niemand minder dan de manager van The Fortunes. De groep die tientallen grote hits had gescoord in de jaren zestig en zeventig, had ook het lijflied voor Radio Caroline geschreven. Maar de hitformatie had nog veel meer te maken met zeezenders. Hun eerste manager was Reginald Calvert (foto rechts) geweest. De eigenaar van Radio City die in 1965 werd vermoord in een dispuut rond het eigenaarschap van het radiostation. In het programma konden we opnames laten horen van de groep die nog nooit eerder bij een Europese radio waren uitgezonden (Ugly Ducking). Ook Screaming Lord Sutch (foto links) kwam voorbij. Zijn 'Smoke o­n Fire' werd gedraaid. Sutch was dan weer belangrijk omdat hij ooit was gestart met Radio Sutch, het station dat later werd doorverkocht aan... Reginald Calvert, die er Radio City van maakte.

EEN ENTHOUSIASTE TERRY KING
Aan de documentaire was keihard gewerkt door een grote groep mensen en omdat we vooral geen fouten wilden maken, hadden we het programma op voorhand opgestuurd naar het management van The Fortunes (foto). Terry King had meteen enthousiast gereageerd. Hij belde op met felicitaties en vertelde dat hij zoveel mogelijk mensen in de showwereld zou verwittigen dat het programma er aan kwam. Er was een dubbele aflevering voorzien op 6 en 13 februari 1977. We konden ook nog noteren dat hij heel verbaasd was dat Radio Mi Amigo, dat hij toch maar een middelmatig station vond, plots had besloten om dat soort documentaires te gaan uitzenden. Zoveel lof, daar stonden ook wij van te kijken, dus vroegen we de man om o­ns een brief te sturen waarin hij dit herhaalde. Dan was er tenminste een bewijs van zijn enthousiasme. Wat hij ook prompt deed.

VANDAM VERTROKKEN UIT PLAYA
Intussen was ook eindelijk de gesproken brief voor Sylvain Tack (foto links) klaar. De opname zou van cruciaal belang blijken in het verdere verloop van de samenwerking tussen de VVVR en Radio Mi Amigo. Sylvain Tack had heel eerlijk o­nze mening gevraagd en die kreeg hij. We vonden dat het station een tijdlang de totaal verkeerde richting was uitgegaan. Maar de laatste maanden was er beterschap.Programmaleider Peter Vandam had gekozen voor de formule van een popstation en dat zat best goed. Helaas waren er daarover zoveel conflicten gerezen met Sylavin Tack dat Vandam met slaande deuren was vertrokken in Playa. In zijn laatste programma, dat op 1 januari zou 1977 worden uitgezonden, was Vandam (foto rechts) niet mals geweest voor de Mi Amigo organisatie. Tack had lucht gekregen van Peter zijn o­ngenoegen en had de cassette vervangen door een blanco tape. De jongens aan boord kregen een gecodeerde band om uit te zenden, waar evenwel niks op te horen was.

DRAMATISCH SLECHTE RADIOSPOTS
Vrij snel hadden we lucht gekregen van deze boycot, want Peter (foto) had een extra kopie van zijn laatste programma gemaakt. We vertelden in de gesproken brief dat we het niet netjes vonden dat de man niet de kans had gekregen om afscheid te nemen van zijn luisteraars. We vroegen o­ns ook hardop af wie nu programmaleider was geworden. En terwijl we toch op dreef waren, gooiden we er nog een aantal dingen bovenop. De enerverend slechte kwaliteit van de commercials die Patrick Valain insprak bijvoorbeeld. En dan was er nog de frequentiewissel van Radio Mi Amigo geweest van enige weken eerder. Dat was een drama geworden. De 259 meter was verlaten voor de oude Veronica-golflengte van 192 meter. Wat een verbetering had moeten worden, was uitgedraaid op het tegenovergestelde. De o­ntvangst was nog slechter geworden. En eigenlijk had dat minder te maken met de golflengte, dan wel met.... nieuwe zendbuizen die nooit aan boord waren geraakt.

DE VERDWENEN ZENDBUIZEN
Het toeval brengt vaak dingen aan het licht waar je nooit achter zou komen ook al bleef je jaren zoeken. De o­ntdekking dat de door Peter Chicago (foto), technicus aan boord van de MV Mi Amigo, bestelde zendbuizen voor de 192 meter nooit waren aangekocht, was er zo eentje geweest. Nochtans was het geld daarvoor ter beschikking gesteld door Sylvain Tack. De verantwoordelijke voor de aankoop had het geld evenwel voor iets anders gebruikt. Dat vonden wij niet kunnen, want het belangrijkste aspect van een radiostation is een goede o­ntvangst. Daar vertrekt en eindigt alles bij. Maar in België liepen enkele ‘medewerkers’ van Radio Mi Amigo die daar totaal anders over dachten. Ook dat stelden we aan de kaak in de gesproken brief. We noemden man en paard.

DE LIJN VAN SOUND PRO BV
De opname, op een cassettebandje, ging in een enveloppe en vertrok naar Playa de Aro. Het resultaat was dat er op 16 januari alweer geen uitzending van de VVVR was. Nu wisten we het helemaal zeker. Het was voldoende om kritiek te uiten of er volgde een boycot. De firma Sound Pro BV werd opnieuw ingeschakeld. Er was immers nog steeds niet teruggebeld door een Belgische verantwoordelijke. Aan de telefoon was Sylvain Tack (foto) alweer een en al vriendelijkheid en - Er moest een misverstand in het spel zijn -, hoorden we. - Dat er nogmaals geen VVVR-uitzending was geweest, was een o­ngelukje. - We lieten nog een keer het telefoonnummer van Sound Pro BV achter bij Tack. Het ging eigenlijk om het tweede en (bijna) o­ngebruikte nummer van een vriend in Amsterdam. Op die lijn hadden we een antwoordapparaat aangesloten dat de opbeller vriendelijk vertelde dat er bij Sound Pro BV even niemand aanwezig was, maar dat naam en nummer konden worden ingesproken.

VVVR WORDT SPEELBAL
Het kat en muis spelletje bleef duren. Op 23 januari 1997 was de VVVR terug op zondagnamiddag en op de radio. Het telefoontje van de Belgische medewerker aan Sound Pro BV kwam in de daaropvolgende week. Een korte boodschap dat er opnieuw contact zou worden opgenomen werd ingesproken. We herkenden met z'n allen de stem van Patrick Valain. Niet dat we er veel mee opgeschoten. Het was bovendien overduidelijk dat we in een patstelling waren beland. Veel analyses waren niet mogelijk. De VVVR had blijkbaar op zere tenen getrapt. Van Sylvain Tack (foto) en van Patrick Valain. Al waren ze beiden boos op o­ns, toch waren hun redenen totaal uiteenlopend. Tack probeerde het programma te behouden. Met weinig enthousiasme weliswaar. Patrick Valain deed er alles aan om het te laten stoppen. Er was een machtsspelletje aan de gang, met de VVVR als speelbal. Dat we aan het kortste eind zouden trekken was duidelijk. Alleen vroegen we o­ns af hoe dat zou gebeuren.

Copyright: Jean-Luc Bostyn